Over mijn hersens

Een half jaar geleden deed ik voor het eerst een rondje door de mri en ct scan. Vandaag gaan we op herhaling voor een mri zodat de chirurg nieuw beeldmateriaal van de inhoud van mijn hoofd heeft. Deze vergelijkt hij dan met de scan van maart en zo kan hij beter inschatten hoe snel de tumor groeit. In je hoofd telt elke milimeter dus het is toch wel een belangrijk moment, zo'n scan. Op de afdeling Radiologie, mogen we bijna gelijk doorlopen. Nouja, ik dan, Lief moet in de wachtkamer blijven.  Ik mag met rollator en al in een soort zwembad hokje, alles wat metaal is, af en uit doen. Dat is in mijn geval alleen mijn ring, dus ik ben snel klaar. Aan de andere kant van het hokje mag ik er weer uit. Om een mooi strak beeld te krijgen, moet ik contrastvloeistof toegediend krijgen en daarvoor krijg ik een mooi infuus.  De rollator mag niet mee naar de scan en heel stoer zeg ik dat ik dat stukje prima kan lopen zonder. Dat blijkt toch te ambitieus dus ik krijg...

Vijftien minuten per dag op de hometrainer, ik probeer het elke dag. Meestal lukt het, niet altijd. Dat is een beetje afhankelijk van hoe de dag gegaan is, maar als het even kan, doe ik het. Mijn brein heeft wel wat hindernissen ingebouwd om het spannend te houden. Zo doet mijn rechterbeen voor spek en bonen mee, waardoor de kracht op de trappers ongelijk verdeeld is. Het fijne van hometrainers is dat ze dan niet omvallen dus ik laat het voor nu maar even zo. Zonder handen is ook ingewikkeld, maar lukt heel goed als ik niet trap. Dat is dan weer niet het doel van de training dus ik laat de uitgebreide "armen omhoog over de finish" maar ook even achterwege.  Afstappen is ook een uitdaging. Mijn brein kan slecht de voorgaande taak afsluiten terwijl ik eigenlijk al weer aan een nieuwe wil beginnen. Voor de lezer die zich daar niets bij kan voorstellen: het lukt om heel langzaam af te stappen maar mijn benen willen blijven trappen. De zwaartekracht zorgt dat ze wel op de grond b...

Het gaat dit jaar een beetje anders zijn, maar we gaan het toch gewoon doen. De dingen die ik wel of niet kan, kan ik op vakantie niet anders, alleen is het uitzicht vele malen mooier.  Dat anders begint al bij het inpakken. Omdat mijn organisatie skills bijna niet bestaand zijn en ik het overzicht van de dagelijkse dingen al heel ingewikkeld vind, komt het inpakken en organiseren voor rekening van Lief. Dat is best veel want we delen dit soort dingen altijd. Aan mij de schone taak om het los te laten en vertrouwen hebben in dat hij alles waar ik altijd gedachten over heb, daadwerkelijk meeneemt. Wie mij kent, weet dat loslaten niet iets is wat ik goed onder de knie hebt. Gelukkig heeft Lief de paklijst tot in details uitgewerkt dus als hij die lijst heeft afgewerkt, is het een kwestie van de puzzel maken om alles in de auto te krijgen. We hebben uiteindelijk nog ruimte over, zodat ook de grote beer van Mini ook mee kan. Iedereen blij. Een van de aanpassingen dit jaar is dat we nie...

Een dag met topsport. We gingen op excursie naar IKEA. Nou hoor ik sommigen van jullie denken : je bent niet goed. Maar, het is een prima uitje als je iets verder dan het dorp wil gaan tijdens een hittegolf op woensdagochtend. Er is bijna niemand, de airco staat aan en de paden zijn breed. Ik heb nog even het invalide toilet getest maar dat is geen aanrader. Althans, het is een prima toilet waar je een dansje in zou kunnen doen als je dansjesvaardigheden bezig, maar ik had toch een beetje het gevoel alsof ik illegaal gebruik maakte van voorzieningen voor minder validen. Terwijl als je er over nadenkt, dan past mijn rollator helemaal niet in een standaard wc hokje en is het invalide toilet een logische keuze. Mijn hoofd loopt wat achter, want die denkt dat ik nog steeds dansjes kan doen en geen hulpmiddelen nodig heb. Ik neem me voor dat ik een volgende keer gewoon thuis ga plassen, dan hoef ik er niet over na te denken.  In de winkel hebben we een mooie relax stoel gekocht, met bij...

Er zijn een boel eerste keren de laatste tijd. Autorijden bijvoorbeeld. En dat blijkt nog wel een ding. Geen zorgen en niet gelijk mijn inbox vol maken met of autorijden wel zo'n goed idee is. Ik rij natuurlijk niet zelf.  Los van dat ik goed weet dat ik dat niet kan, heeft het CBR daar ook een duidelijke mening over. Ik mag pas in maart 2024 weer op de bestuurders plaats plaatsnemen, om zelf te rijden dan. Ik mag er natuurlijk wel gewoon inzitten, maarja, dat voegt niks toe denk ik ;) Voor nu is de taak als bijrijder al ingewikkeld genoeg. We zijn wel een paar keer over de snelweg geweest naar het ziekenhuis maar dat was nog geen half uur. Deze rit duurde 1,5 dus we pakken het gelijk goed aan. Mooie leermomenten, want het blijkt dat ik flinke hoofdpijn krijg van het kijken naar het verkeer voor ons. Dus op vakantie neem ik een lekker oogmasker mee. Ook mijn nek wenst wat meer steun, dus extra kussentje is wenselijk. En de rug, die met dit alles niks te maken heeft maar wel een gev...

 Het was een moeizame week, waarbij ik op geen enkele dag mijn stappendoel haalde. De nieuwe medicijnen zorgen er voor dat mijn gevoel weer een soort van aanstaat, maar ik kan er geen wijs uit en weet niet waarom ik steeds huil. Ook zijn mijn emoties onherkenbaar en dat is lastig. Ben ik bang? Verdrietig? Blij? Bezorgd? Ik weet het gewoon niet. Sommige zijn makkelijk, als ik lach, zal ik wel blij zijn. De rest, het is een rommeltje. Er lijkt ook geen duidelijke omschrijving bij te horen. Huilen kan meerdere dingen beteken en is natuurlijk situatie afhankelijk. Ik moet dus eerst kijken wat ik doe, dan kijken welke reactie mijn emoties geven en dan een waarde aan koppelen. So far vind ik het nog geen upgrade, maar wellicht heeft het nog wat tijd nodig dus ze krijgen nog een kans. Vandaag in elk geval een stapje gezet in het verkennen van de wereld en de school van Minikind van binnen bekeken. Ondanks dat er maar een paar kinderen zijn, is het toch heel intens om hier te zijn. Ik brac...

Bijna 3 maanden geleden, veranderde hier ons leven. Het was iets voor half 9, toen mijn tong begon te trillen, de tinteling in mijn hoofd doortrok naar mijn arm en ik schokkend op de grond belandde. Het sneeuwde. Mijn dochter stond voor het raam links boven te wachten tot ze naar me kon zwaaien. Vandaag, haal ik haar op. Voor het eerst weer alleen. Het waren een ruime 2000 stappen in 27 minuten. Een absolute mijlpaal, want we moesten er ook weer 2000 terug. Voor haar spannend, voor mij spannend. Maar we deden het!

 De afgelopen 2,5 maand kan ik het beste omschrijven als intens, terwijl ik tegelijkertijd die intensiteit zelf niet zo meegekregen heb. Het was ingewikkeld, uitdagend en ik ben verwonderd geweest over hoe mijn lichaam werkt of juist niet werkt. Ik werd zo in beslag genomen door het proces dat er geen ruimte was voor mijn eigen gedachten. Misschien waren ze er wel, maar ik kon ze niet horen. Het was, los van de vragen van het moment, redelijk stil in mijn hoofd. En soms waren die vragen er niet eens. Als ik gewoon naar buiten keek, dan was het stil. Dan zag ik de tuin, met de kippen en de tuinvogels. Mijn hersens gaven me een soort shortcut naar het ultieme "zijn in het moment", waar misschien menig spiritueel persoon lang naar kan zoeken. Ik kreeg het gratis op 8 maart, vanaf het moment dat voor mij de wereld veranderde. De afgelopen week merk ik dat mijn gedachten zich voorzichtig melden. Een simpele sluimerende zin terwijl ik naast onze waterdispenser wacht tot mijn theeko...

 Als ik bij de praktijkondersteuner ben, vraagt ze me hoe ik het vind, mijn beperkingen. Ik kan er moeilijk woorden aan geven, omdat ik er eigenlijk weinig van vind. En als ik er al iets van vind, dan is het dat ik me aanstel. Mijn zelfbeeld heeft zich nog niet aangepast aan de nieuwe realiteit, waardoor ik gewoon denk dat ik alles kan wat ik voorheen ook kon. Pas in de praktijk loop ik aan tegen het feit dat dat eigenlijk gewoon niet zo is. En tegelijkertijd is wat ik wel of niet kan zo dynamisch, dat het ook slecht bij te houden is. Mijn handleiding is herschreven en elke keer als ik denk dat ik bijgelezen ben, is er een nieuwe druk uit.  "Ik kan me voorstellen dat zoiets frustrerend is, als je 2 theezakjes in hetzelfde kopje hangt, of de vla in het theeglas beland", gaat ze verder. Ik kan het me ook voorstellen, maar vertel haar dat ik die frustratie niet ervaar. Het is wel confronterend. Dat dit blijkbaar iets is wat nu, onder deze omstandigheden, fout loopt. Had ik dit k...

 Net nu ik de taak: "vaatwasser", onder controle heb, besluit het ding zijn eigen taken voorgoed neer te leggen. Slechte timing, of misschien juist goede? Het is een mooie gelegenheid om de taak: "handafwas", te leren. Dus, gewapend met een stappenplan, aan de slag. Dat plan bestaat uit eerst alles sorteren, dan per soort afwassen en uit laten lekken op dienblad 1, dan afdrogen en verhuizen naar dienblad 2 en als bv alle glazen op het 2e dienblad staan, met blad en al naar de kast om ze op te ruimen. Leeg dienblad = deeltaak klaar. Dan kan de nieuwe deeltaak gestart worden, het hele proces opnieuw maar dan met de bekers. Zo werk ik het hele rijtje gesorteerd spul langs en ik ben klaar als ik 3 lege vlakken heb (1x aanrecht waar de vuile vaat stond, 2 dienbladen). Oke, het werkt nog niet zo goed als er meerdere soorten pannen aan te pas komen. Dat gaat mijn sorteerskills nog een beetje te boven. Maar, so far so good. Donderdag komt de nieuwe vaatwasser trouwens, want...

 De weken vliegen voorbij en toch gaat alles heel langzaam. De dagen vullen zich met fysiotherapie, ergotherapie, gesprekken met hulpverleners en bezoekjes aan de huisarts. Iedereen die hier over de vloer komt, zegt het: wat gaat het goed. Ik loop al behoorlijk vlot. Van de ergotherapeut kreeg ik een formulier waar ik per activiteit een stappenplan met deelstappen kan invullen. Dat helpt, want bij de meeste dingen raak ik verdwaald in de deeltaken en ondanks dat mijn hoofd echt zeker weet dat ik alles kan doen en alles kan onthouden, wijst de praktijk anders uit. Het formulier helpt om vooraf alles op een rijtje te krijgen en wanneer ik bij de uitvoering ergens in het midden afhaak  kan ik vrij makkelijk weer invoegen waar ik gebleven was. Zonder formulier moet ik alle stappen in mijn hoofd herhalen en dan daarnaast bekijken of ik ze daadwerkelijk heb uitgevoerd.  Soms gaat het gewoon even niet, dan huil ik de halve dag zonder verdrietig te zijn, loop ik letterlijk tegen ...

 We hebben een prachtige oefening gedaan vandaag: mee naar de supermarkt zonder me te bemoeien met de boodschappen. Het maken van een boodschappenlijstje is een confronterende bezigheid. Lief maakt het lijstje en leest het voor zodat ik toevoegingen zou kunnen doen. Twee keer wil ik iets toevoegen dat al op het lijstje staat toen zijn we er maar mee gestopt. Het onthouden van verbale informatie is blijkbaar een moeilijke opdracht vandaag. Ik laat de boodschappen verder voor wat ze zijn en verzamel de spullen die ik nodig heb in de supermarkt. Rollator, oordopjes, petje en telefoon. Die laatste is voornamelijk voor het bijhouden van het aantal stappen. Mijn nieuwe doel deze week is 2000 stappen per dag en dan elke stap die telt, is er weer 1.  We kiezen per ongeluk een heel gunstig tijdstip qua drukte, waardoor ik weinig mensen hoef te ontwijken en er genoeg ruimte in mijn hoofd is om me actief bezig te houden met het niet bemoeien. Het petje zorgt er voor dat de lichten niet v...

Na een enorme "off-day", waarbij ik niks voor elkaar krijg, de hele dag door huil en alleen maar kan slapen, schijnt vandaag de zon weer. Zulke off dagen zijn meestal het gevolg van overprikkeling. Dan denk ik dat ik best al heel veel kan en zelfstandig ben, omdat we naar het ziekenhuis, huisarts of supermarkt gaan. En op dat moment blijkt dat ook te kunnen, maar de volgende dag betaal ik wel de prijs en kan ik niet veel. Maandag zijn we naar de neuroloog in het ziekenhuis geweest, waarop dinsdag dus een dag gaat zijn dat het allemaal niet zo vlot loopt.  En op die niet vlotte dag, heeft Lief een MDO afspraak over onze jongste dochter. De dag begint met tranen, want eigenlijk wil ik er ook heen. Mijn gevoel zegt heel erg, ja hoor, goed idee, je hoeft alleen te zitten. Mijn verstand zegt, nou, zitten klopt wel, maar je moet er wel heen, er is een trap, je gaat de hele tijd zitten huilen en trillen waardoor het niet constructief is en dan heb ik het nog niet eens over de lampen...

 Vandaag op de agenda: een bezoekje aan de neuroloog die bij de opname betrokken is geweest. Ik vind het een beetje lastig dat de tumor onder behandeling is in het ene ziekenhuis maar we voor de (gevolgen van) de hersenvliesontsteking en epilepsie, bij de neuroloog blijven. Waar beginnen de klachten van de ene kwaal en waar eindigen de klachten van de andere? Het gemis van vaardigheden op het gebied van overzicht helpt daar natuurlijk ook niet bij, maar ik hou me vast aan dat alles wat beter gaat, waarschijnlijk niet aan de tumor ligt. Ik het ziekenhuis zelf zijn blijkt wederom een intense ervaring. De hal waar je binnenkomt is hoog en licht, er lopen overal mensen, overal komt geluid vandaag en doordat ik zo overspoeld raak van al die dingen, weet ik niet meer waar ik naar toe moet en hoe ik daar kom. Lief is gelukkig zoals altijd mee, weet inmiddels wel hoe mijn hoofd omgaat met zo'n overdosis aan prikkels en neemt de leiding waardoor we in no time op de juiste plek zijn. Deze ke...

 Regelmatig vragen mensen me, hoe gaat het met je? Toen ik nog in het ziekenhuis lag, was dat een onmogelijke vraag. Mijn gedachten konden niet echt in woorden omgezet worden en ik kon als gevolg daarvan alleen maar huilen. Inmiddels lijkt de vertaalslag van gedachten naar woorden wel weer te werken, maar de vraag blijft moeilijk. Ik weet het gewoon ook niet, hoe het met me gaat. Het antwoord op de vraag ligt waarschijnlijk ook aan de manier waarop je er naar kijkt. Als ik vergelijk met hoe het met me ging toen ik in het ziekenhuis gaat, denk ik, het gaat hartstikke goed.  Een van mijn kamergenoten op Neurologie, was een man met, onder andere, dementie. Hij werd elke dag vrolijk en tegelijkertijd vol verbazing wakker over dat hij opnieuw kon beginnen aan de dag. Hij begon standaard met de opmerking: "Oh, ik ben weer wakker geworden, wat een goede dag vandaag". Ik vind dat een mooie manier om in het leven te staan. Met die wijsheid in mijn achterhoofd, sta ik elke dag tevreden...

 Het is een rare dag vandaag. Afgelopen nacht heb ik voor het eerst sinds weken, weer slecht geslapen. Ook een middagdutje was er bij ingeschoten. Het bezoek aan Dr Hans heeft behoorlijk wat te weeg gebracht en vandaag ebt het nog na. Na weken van een soort van functioneren op een haperende automatische piloot, lijkt vandaag een dag van reflectie. Wat vind ik er eigenlijk allemaal van?  Eigenlijk weet ik dat niet. Misschien dat ik nog steeds in fase 1 zit, de ontkenning. En natuurlijk weet ik dat er een tumor in mijn hoofd zit, ik heb de foto's een paar dagen na de opname gezien en ook gisteren hebben we de beelden uitgebreid besproken en bekeken. Het valt niet te ontkennen, dit is geen slechte film, er zijn geen fouten gemaakt in het opslaan van de gemaakte scans en er is geen twijfel bij de radiologen en neurochirurg of dit exemplaar daadwerkelijk in mijn hoofd zit. Toch vind ik het moeilijk om er aan te denken en daarom heb ik vandaag een voorzichtig begin gemaakt in het bi...

 De dag waar we al 2 weken tegenaan hikken, is dan toch gekomen. Vandaag gaan we op bezoek bij een neurochirurg van het Radboud. Bij binnenkomst mogen we ons eerst melden bij de registratie balie, daar willen ze heel graag weten of mijn gegevens kloppen en we krijgen een kaartje met een barcode. Voor het gesprek klaar is, ben ik al aan het huilen. De lichten zijn fel, er zijn een boel mensen en het is allemaal toch behoorlijk verwarrender dan gewoon thuis zijn. Gelukkig heeft de dame van de registratie een doos tissues op voorraad, dus voorzien van de tranendrogers gaan we richting de dame van de medicijnregistratie. Ik vind het een verwarrend gebeuren allemaal, maar kan niet zeggen waar het nou precies aan ligt. Gelukkig mag ik gewoon in een rolstoel zitten en stuurt Lief me naar alle locaties waar we moeten zijn. Uiteindelijk belanden we een half uur te vroeg in de wachtruimte van Neurologie. Hier is de verlichting wat gedimd, hangt er een rustige sfeer en kom ik een beetje bij v...

 Precies een week nadat de ambulance me naar het ziekenhuis gebracht heeft, mag ik weer naar huis. Zowel de ergotherapeut als de fysiotherapeut hebben groen licht gegeven wat betreft veilig maar huis. De neuroloog had daar al eerder ideeën over, maar omdat bewegen nog steeds moeilijk is, was nog niet iedereen het eens. Gelukkig is er groei te zien in mijn functioneren en verwachten alle partijen dat ik thuis sneller opknap dan in het ziekenhuis. Het huis staat inmiddels vol bloemen, kaartjes en kadootjes van mensen die meeleven en het is super fijn om thuis te zijn. Tegelijkertijd roept het ook een heleboel emoties op en vergt het aanpassingen van alle gezinsleden. Omdat ik nog niet naar boven kan, maar ook niet alleen kan blijven, kamperen we in de woonkamer, zijn we inmiddels voorzien van mooie nieuwe wielen, een hoog/laag bed, bijpassend tafeltje, medicijnen carrousel en noodknop voor als ik toch alleen moet zijn. De eerste dagen zijn intens, alle geluiden, het licht, het ritme ...

 De dagen in het ziekenhuis zijn goed gevuld. In de dagen die volgen ga ik wandelen met de fysiotherapeut, een boterham smeren met de ergotherapeut, komt de geestelijk verzorgster praten en is inmiddels medisch maatschappelijk werk ook onderdeel van "mijn team". Ik krijg de volledige beleving van de service en ik laat me leiden.  Met de fysio kom ik er achter dat mijn rechterkant niet zo lekker meedoet met de rest. Ik loop traag en instabiel, kan daarom ook niet zonder steun lopen. We schuifelen door de gang en dat voelt best oke. Ze vraagt me een rondje linksom te draaien en ik voer de opdracht zonder te vallen uit. Dan mag ik rechtsom, maar gebeurt er niks. Waar ik linksom niet hoefde na te denken en gewoon uitvoerde, rolt er rechtsom geen kwartje door mijn automatische piloot. Eigenlijk gebeurd er niks, behalve dat er weer een boel tranen komen. De fysio vraagt wat er gebeurt, maar ik heb geen idee. Ik weet gewoon niet hoe ik deze puzzel moet oplossen. Tegelijkertijd voel ...

  Het is fijn als eindelijk de dag voorbij is. Het licht gaat uit, de nachtdienst doet nog een laatste ronde en ik heb een Night Watch om mijn bovenarm. Die meet mijn hartslag en bewegingen en denkt daaruit op te maken wanneer ik een epileptisch insult heb, om daarna een waarschuwingssignaal naar de verpleging te sturen. Ondanks de intense vermoeidheid en flinke hoofdpijn, vind ik het toch spannend om in slaap te vallen en ben ik toch een soort van opgelucht ook weer wakker te zijn geworden.  De dagen beginnen hier met medicijnen en dat is fijn. Mijn hoofd doet flink pijn en ik heb nog steeds koorts, dus paracetamol is meer dan welkom. Voor de rest krijg ik nog wat andere tabletten die keurig geleverd worden in een bekertje met mijn kamer en bednummer er op. Niet lang daarna komt het ontbijt. De voedingsdeskundige vraagt wat wil eten en ik wil iets antwoorden, maar er komt niks uit mijn mond. Ik heb geen idee wat ik wil eten maar ik kan ook niet zeggen dat ik dat niet weet. Ik...

 We worden opgehaald door 2 mannen van de afdeling Neurologie, die me in een rolstoel met een dekentje mee naar boven nemen. Ik ril, want ik heb het koud, tegelijkertijd flitsen de lampen boven me voorbij en gaat alles veel sneller voorbij dan ik bij kan houden. Ik kan niet opletten waar we heengaan en het maakt me ook niet uit. Ik wil nog steeds slapen, want ik voel me steeds vermoeider worden. Eenmaal op de afdeling mag ik gelukkig weer liggen en volgt er een in check met een aantal vragen. Op de agenda staat nog een serie bloedprikken, een MRI en nog een CT. Lief belt de familieleden, nu blijkt dat het toch serieus genoeg is om mensen te laten weten wat er gaande is, terwijl het gaande is. In eerste instantie dachten we te wachten tot we meer zouden weten, maar wat we nu weten is ernstig genoeg om te bellen. Hij doet het met tranen in zijn ogen en ik weet niet hoe hij het voor elkaar gekregen heeft om er een duidelijk verhaal van te maken.  De MRI scan is spannender dan de ...

Bij de Spoedeisende Hulp rijden ze me een kamer in en kan ik zelf overstappen op het bed wat daar staat. Dat is fijn, weer die bevestiging dat alles werkt. Ik voel me moe en wat verward en probeer zo goed mogelijk alle vragen te beantwoorden. Wat is er gebeurd? Wat voelde ik? Hoe lang heb ik al koorts? Terwijl ik praat, merk ik dat ik geen woorden meer kan maken. Mijn mond gaat open maar er komt niks, dan trekt ineens alles weer strak, de tinteling, het schudden en het nare geluid wat uit het diepste van mijn lijf komt. De verpleging die er bij is, is tussendoor weggelopen om de dokter te halen maar als ze terugkomt is het al voorbij. De dokter heeft het gemist dus niemand kan zeggen wat het was. Ik ben zo moe dat ik eigenlijk wil slapen en kan niet zo goed uitleggen wat er net gebeurd is, alleen dat het hetzelfde was als op het schoolplein. Na een korte tijd komen Lief en Schoonzus ook, gelukkig. Met hun erbij voelt het toch een stukje minder verwarrend allemaal. Ik zie hun bezorgde b...

Een gewone dag in Maart. Ik sta op met hoofdpijn en koorts. Vervelend, maar het lijkt te heersen en ik heb het al dagen. Paracetamol doet niet zo veel en ik neem er ibuprofen bij zodat ik een beetje kan functioneren. Minikind moet naar school dus hup hup. Bij school sta ik nog even te praten met een vader en ik merk dat mijn tong raar doet en ik een soort van dronken klink. Raar, zou het zo koud zijn? Wat moet die vader wel niet denken, dat ik voor 8en al aan de borrel ben begonnen? Dan gaat het helemaal mis. De helft van mijn hoofd tintelt, mijn arm voelt raar en alles lijkt scheef te trekken. Ik weet gelijk, dit is niet oke. Schoonzus (die eigenlijk niet mijn schoonzus is, maar we doen alletwee alsof dat niet zo is) was inmiddels bij me komen staan en ik hoor de paniek in haar stem. Tegelijkertijd weet ik, ze werkt in de zorg, dit komt goed. Samen zakken we naar de grond, waar mijn lichaam schokt, ik geen adem krijg en de stemmen naar de achtergrond verdwijnen. Als het voorbij is, vo...