The day after

 Het is een rare dag vandaag. Afgelopen nacht heb ik voor het eerst sinds weken, weer slecht geslapen. Ook een middagdutje was er bij ingeschoten. Het bezoek aan Dr Hans heeft behoorlijk wat te weeg gebracht en vandaag ebt het nog na. Na weken van een soort van functioneren op een haperende automatische piloot, lijkt vandaag een dag van reflectie. Wat vind ik er eigenlijk allemaal van? 

Eigenlijk weet ik dat niet. Misschien dat ik nog steeds in fase 1 zit, de ontkenning. En natuurlijk weet ik dat er een tumor in mijn hoofd zit, ik heb de foto's een paar dagen na de opname gezien en ook gisteren hebben we de beelden uitgebreid besproken en bekeken. Het valt niet te ontkennen, dit is geen slechte film, er zijn geen fouten gemaakt in het opslaan van de gemaakte scans en er is geen twijfel bij de radiologen en neurochirurg of dit exemplaar daadwerkelijk in mijn hoofd zit. Toch vind ik het moeilijk om er aan te denken en daarom heb ik vandaag een voorzichtig begin gemaakt in het bijlezen over de cijfers en kansen. Lief had dat 2 weken geleden al gedaan, maar ik was daar duidelijk toen nog niet aan toe, want ik kreeg het niet voor elkaar. Ultiem ontkennen, zullen we maar zeggen. 

Vandaag las ik dat per jaar zo'n 1600 mensen de diagnose krijgen die ik gekregen heb. Daarvan is een zo'n 75 procent vrouw en iets meer dan de helft van de meningeoom eigenaren heeft geen klachten en komen er bij toeval achter dat er iets in hun hoofd zit. Gemiddeld gezien is de leeftijd van de diagnose zo'n 65 jaar, dus zoals Dr Hans gisteren ook al zei, ik ben nog jong. Van de mensen die al wel klachten hebben, zijn het dingen die niet echt aanwijsbaar aan de tumor te linken zijn. En dat ligt dan weer aan dat er weinig onderzoek gedaan is naar de onzichtbare klachten.

Terugkijkend zijn er wel een aantal opvallende dingen in de categorie "onzichtbaar". Zo werd ik de afgelopen maanden heel gelukkig van het op kleur en soort sorteren van de glazen en bekers in de vaatwasser. Ook in de kast stonden ze op kleur. De handdoeken in de linnenkast, op formaat en kleur gesorteerd en ik had de labels al uitgeprint zodat er geen onduidelijkheid kon ontstaan over waar het beddengoed zich in diezelfde kast moest bevinden. Mensen die mij kennen, zouden dit een vreemde gang van zaken vinden. Ik ben namelijk van het type chaos en go with the flow. Ook waren er een boel problemen met het overzien van een groter geheel. Het lukte me bijvoorbeeld niet meer om een weekmenu samen te stellen en het bestellen van daarbij behorende boodschappen was een onmogelijke taak. Uren zat ik naar mijn scherm te kijken en trucjes proberen te verzinnen waardoor het wel zou lukken. Om het uiteindelijk op te geven en in de winkel te gaan kopen wat in de aanbieding was. Het zijn geen dingen waar je voor naar de huisarts gaat (althans, ik niet), maar achteraf gezien is het wel raar en vraag ik me toch af, komt dat door de tumor? Drukt die tegen een gebied aan wat dat soort zaken regelt? Drukt de tumor tegen een ander gebied aan waardoor mijn concentratie gewoon echt beneden alle pijlen is gezakt en zat ik aan mijn plafond van functioneren? Of was ik gewoon moe en overspannen en waardoor de dingen niet meer lukten. We gaan er niet achter komen, want het is allemaal heel subjectief en daarom niet meet- en aanwijsbaar.