De Spoedeisende Hulp

Bij de Spoedeisende Hulp rijden ze me een kamer in en kan ik zelf overstappen op het bed wat daar staat. Dat is fijn, weer die bevestiging dat alles werkt. Ik voel me moe en wat verward en probeer zo goed mogelijk alle vragen te beantwoorden. Wat is er gebeurd? Wat voelde ik? Hoe lang heb ik al koorts? Terwijl ik praat, merk ik dat ik geen woorden meer kan maken. Mijn mond gaat open maar er komt niks, dan trekt ineens alles weer strak, de tinteling, het schudden en het nare geluid wat uit het diepste van mijn lijf komt. De verpleging die er bij is, is tussendoor weggelopen om de dokter te halen maar als ze terugkomt is het al voorbij. De dokter heeft het gemist dus niemand kan zeggen wat het was. Ik ben zo moe dat ik eigenlijk wil slapen en kan niet zo goed uitleggen wat er net gebeurd is, alleen dat het hetzelfde was als op het schoolplein. Na een korte tijd komen Lief en Schoonzus ook, gelukkig. Met hun erbij voelt het toch een stukje minder verwarrend allemaal. Ik zie hun bezorgde blikken en ga er vanuit dat ik er niet zo florissant uit zal zien. De rest van de ochtend gaat een beetje aan me voorbij. Ik weet dat Lief en ik samen naar de wc zijn geweest en iemand me naar de CT scanner heeft gebracht. Om te beginnen willen ze graag zien wat er in mijn hoofd gaande is. Ik heb nog nooit een CT gehad, dus ik weet niet zo goed wat ik er van moet verwachten. Gelukkig is het vrij snel klaar en hoefde alleen mijn hoofd "in de tunnel". De mensen van radiologie leggen het allemaal goed uit, maar mijn hoofd voelt traag aan en ik onthoud het allemaal niet zo. Ik volg de aanwijzingen zo goed mogelijk op en daar waar ik het niet begrijp, sturen ze me bij. Eigenlijk zou ik willen slapen, maar dat gaat niet, want mijn lijf staat stijf van de spanning. Mijn redenatie is, dat als je 2 aanvallen hebt in 1 ochtend....dan komt er ongetwijfeld een 3e aan als niemand daar wat tegen doet. 

Na een tijdje in onze kamer gezeten te hebben, wachtend op de uitslagen, komt de spoedarts binnen. Hij is alleen en ik denk, dat kan geen goed nieuws zijn. De arts was al een paar keer binnen geweest, maar nooit alleen.  Hij begint zijn verhaal met "We hebben de uitslag van de CT scan en daarop is helaas een massa te zien". Voor zover er nog kleur op mijn wangen zat, voel ik het wegtrekken uit mijn gezicht. Er klinkt een ruis in mijn hoofd. "Een massa", echoot het nog na. Massa's zijn niet goed. Dit is een slecht nieuws gesprek. Ik herpak mezelf weer en probeer te luisteren naar wat hij verder vertelt. De opties zijn dat het een abces is, een op zichzelf staande tumor, of een uitzaaiing is van een tumor elders. Waarbij het abces de meest gunstige uitkomst zou zijn. Het gesprek gaat verder over de komende onderzoeken die op Neurologie gaan plaatsvinden. Of we nog vragen hebben? We hebben geen vragen en hij laat ons alleen om dit te verwerken. Of nou ja, hoe verwerk je zoiets? We zijn met stomheid geslagen en kunnen beiden amper iets zeggen. Ik voel niks en ik weet niks, behalve dat het nooit in me op is gekomen dat ik eerder dood zou kunnen gaan dan hij en dat we tegen die tijd samen heel oud en krakkemikkig zouden zijn. En hoe gaat dit voor de kinderen zijn? Dit scenario klinkt als een hele foute film of op zijn minst iets wat mensen overkomt die je eigenlijk verder niet kent. Hoe zijn we hier in hemelsnaam beland?  Ik zit in fase 1, ontkenning.