Na een offday, schijnt de zon weer

Na een enorme "off-day", waarbij ik niks voor elkaar krijg, de hele dag door huil en alleen maar kan slapen, schijnt vandaag de zon weer. Zulke off dagen zijn meestal het gevolg van overprikkeling. Dan denk ik dat ik best al heel veel kan en zelfstandig ben, omdat we naar het ziekenhuis, huisarts of supermarkt gaan. En op dat moment blijkt dat ook te kunnen, maar de volgende dag betaal ik wel de prijs en kan ik niet veel. Maandag zijn we naar de neuroloog in het ziekenhuis geweest, waarop dinsdag dus een dag gaat zijn dat het allemaal niet zo vlot loopt.  En op die niet vlotte dag, heeft Lief een MDO afspraak over onze jongste dochter. De dag begint met tranen, want eigenlijk wil ik er ook heen. Mijn gevoel zegt heel erg, ja hoor, goed idee, je hoeft alleen te zitten. Mijn verstand zegt, nou, zitten klopt wel, maar je moet er wel heen, er is een trap, je gaat de hele tijd zitten huilen en trillen waardoor het niet constructief is en dan heb ik het nog niet eens over de lampen, geuren, gesprekken en vragen. 

Wetende dat mijn inzicht over een groter geheel beneden pijl is en ik slecht keuzes kan maken, laat staan dat ze ook nog verstandig en veilig moeten zijn, luister ik naar Lief en blijf inderdaad thuis. En hij heeft gelijk, het is niet verstandig. Alleen wil mijn gevoel daar niks van weten en wil alsnog gewoon mee. Wat resulteert in een eindeloos tranendal en een dag waar niks lukt en kan. De eerste keer sinds anderhalve maand dat ik er van baal dat de dingen gaan zoals ze gaan. Gelukkig duurt een dag niet zo lang en na veel slaap en lange nacht, ben ik weer "gereset" en is het weer een mooie dag.

 Mijn nieuwe pillen zijn heel veel kleiner een de oude. Ik lees bij veel mensen dat de Lamotrigine veel beter bevalt dan de Levetiracetam en dat is fijn om te weten. Natuurlijk zijn er ook genoeg mensen waarbij het andersom werkt of die weer een ander type naar tevredenheid gebruiken. Blijkbaar is het ook een beetje maatwerk. De komende 5 weken gebruik ik ze in elk geval alle twee, wat in mijn beleving betekent dat de komende 5 weken mijn brein dubbel bestookt gaat worden met anti-epileptica en ik niet bang hoef te zijn dat er een insult komt. 

Met de ergotherapeut heb ik inmiddels een plannetje ontwikkeld om de vaatwasser uit te ruimen. Het inruimen had ik zelf al onder controle. Ik kan al redelijk goed rechtop staan zonder om te vallen en wanneer ik 1 hand aan het aanrecht hou, weet mijn hoofd ook prima waar de rest van mijn lichaam zich in de ruimte bevindt. Dat maakt dat ik langzaam kan bukken zonder in de vaatwasser te belanden.  Met het uitruimen bleef ik echter op pauze staan bij het zien van de schone vaat. Nou is het natuurlijk fijn om te zien, je vaat is gedaan zonder dat je zelf gerimpelde handen hebt van het afwassen, maar om er naar te gaan staren, hoeft van mij dan ook niet.

De ergotherapeut kwam met het idee om de ruimte boven de vaatwasser leeg te maken zodat er visueel minder afleiding is en ook het advies om 1 lade tegelijk open te hebben. Doordat je door de laderekken heen kan kijken en ik me niet alleen op de bovenste lade kan focussen, leek ik te verdwalen in de hoeveelheid vaat. Gewoon simpel, een lade dichthouden. Ik had het zelf kunnen bedenken natuurlijk, ware het niet dat plannen en organiseren op dit moment enorm moeizaam gaat.

 Daarna hebben we de vaat verdeeld in losse deeltaken. Dus eerst alle thee glazen op mijn dienblad zetten, dan met dienblad en al naar de kast, daar de boel inzetten en dan weer terug naar het start/eindpunt om weer met een leeg dienblad een nieuw type op te pikken. Het lege dienblad bij de vaatwasser is dan het sein "taak volbracht". Voor de leesbaarheid laat ik het proces wat zich in mijn hoofd afspeelt even buiten beschouwing, maar het heeft veel weg van de taak "thee zetten" uit de vorige blog. Het kiezen welk type vaat op mijn dienblad mag staan, is nog lastig. Krijgen de theekopjes voorrang op de koffiekopjes? Of juist andersom? Er ontstaan dus regelmatig denk pauzes. Maar dat is oke, want uiteindelijk is de vaatwasser leeg en is alles op de juiste plek in de kast. 1-0 voor mij, weer iets wat gisteren nog onmogelijk was, vandaag voor elkaar gekregen.