Weer thuis

 Precies een week nadat de ambulance me naar het ziekenhuis gebracht heeft, mag ik weer naar huis. Zowel de ergotherapeut als de fysiotherapeut hebben groen licht gegeven wat betreft veilig maar huis. De neuroloog had daar al eerder ideeën over, maar omdat bewegen nog steeds moeilijk is, was nog niet iedereen het eens. Gelukkig is er groei te zien in mijn functioneren en verwachten alle partijen dat ik thuis sneller opknap dan in het ziekenhuis.

Het huis staat inmiddels vol bloemen, kaartjes en kadootjes van mensen die meeleven en het is super fijn om thuis te zijn. Tegelijkertijd roept het ook een heleboel emoties op en vergt het aanpassingen van alle gezinsleden. Omdat ik nog niet naar boven kan, maar ook niet alleen kan blijven, kamperen we in de woonkamer, zijn we inmiddels voorzien van mooie nieuwe wielen, een hoog/laag bed, bijpassend tafeltje, medicijnen carrousel en noodknop voor als ik toch alleen moet zijn.

De eerste dagen zijn intens, alle geluiden, het licht, het ritme en alle vragen waar ik geen antwoord op heb. Beslissen over wat ik wil eten lukt nog steeds niet, ik vergeet regelmatig mijn rechterarm en slaap veel. Maar, ik slaap thuis, ik ben thuis en hoop elke dag een beetje beter te worden.  







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Op school

Afbeelding
 Het was een moeizame week, waarbij ik op geen enkele dag mijn stappendoel haalde. De nieuwe medicijnen zorgen er voor dat mijn gevoel weer een soort van aanstaat, maar ik kan er geen wijs uit en weet niet waarom ik steeds huil. Ook zijn mijn emoties onherkenbaar en dat is lastig. Ben ik bang? Verdrietig? Blij? Bezorgd? Ik weet het gewoon niet. Sommige zijn makkelijk, als ik lach, zal ik wel blij zijn. De rest, het is een rommeltje. Er lijkt ook geen duidelijke omschrijving bij te horen. Huilen kan meerdere dingen beteken en is natuurlijk situatie afhankelijk. Ik moet dus eerst kijken wat ik doe, dan kijken welke reactie mijn emoties geven en dan een waarde aan koppelen. So far vind ik het nog geen upgrade, maar wellicht heeft het nog wat tijd nodig dus ze krijgen nog een kans. Vandaag in elk geval een stapje gezet in het verkennen van de wereld en de school van Minikind van binnen bekeken. Ondanks dat er maar een paar kinderen zijn, is het toch heel intens om hier te zijn. Ik brac...
Meer lezen

Fietsen

Afbeelding
Vijftien minuten per dag op de hometrainer, ik probeer het elke dag. Meestal lukt het, niet altijd. Dat is een beetje afhankelijk van hoe de dag gegaan is, maar als het even kan, doe ik het. Mijn brein heeft wel wat hindernissen ingebouwd om het spannend te houden. Zo doet mijn rechterbeen voor spek en bonen mee, waardoor de kracht op de trappers ongelijk verdeeld is. Het fijne van hometrainers is dat ze dan niet omvallen dus ik laat het voor nu maar even zo. Zonder handen is ook ingewikkeld, maar lukt heel goed als ik niet trap. Dat is dan weer niet het doel van de training dus ik laat de uitgebreide "armen omhoog over de finish" maar ook even achterwege.  Afstappen is ook een uitdaging. Mijn brein kan slecht de voorgaande taak afsluiten terwijl ik eigenlijk al weer aan een nieuwe wil beginnen. Voor de lezer die zich daar niets bij kan voorstellen: het lukt om heel langzaam af te stappen maar mijn benen willen blijven trappen. De zwaartekracht zorgt dat ze wel op de grond b...
Meer lezen

On the road

Er zijn een boel eerste keren de laatste tijd. Autorijden bijvoorbeeld. En dat blijkt nog wel een ding. Geen zorgen en niet gelijk mijn inbox vol maken met of autorijden wel zo'n goed idee is. Ik rij natuurlijk niet zelf.  Los van dat ik goed weet dat ik dat niet kan, heeft het CBR daar ook een duidelijke mening over. Ik mag pas in maart 2024 weer op de bestuurders plaats plaatsnemen, om zelf te rijden dan. Ik mag er natuurlijk wel gewoon inzitten, maarja, dat voegt niks toe denk ik ;) Voor nu is de taak als bijrijder al ingewikkeld genoeg. We zijn wel een paar keer over de snelweg geweest naar het ziekenhuis maar dat was nog geen half uur. Deze rit duurde 1,5 dus we pakken het gelijk goed aan. Mooie leermomenten, want het blijkt dat ik flinke hoofdpijn krijg van het kijken naar het verkeer voor ons. Dus op vakantie neem ik een lekker oogmasker mee. Ook mijn nek wenst wat meer steun, dus extra kussentje is wenselijk. En de rug, die met dit alles niks te maken heeft maar wel een gev...
Meer lezen