Op school

 Het was een moeizame week, waarbij ik op geen enkele dag mijn stappendoel haalde. De nieuwe medicijnen zorgen er voor dat mijn gevoel weer een soort van aanstaat, maar ik kan er geen wijs uit en weet niet waarom ik steeds huil. Ook zijn mijn emoties onherkenbaar en dat is lastig. Ben ik bang? Verdrietig? Blij? Bezorgd? Ik weet het gewoon niet. Sommige zijn makkelijk, als ik lach, zal ik wel blij zijn. De rest, het is een rommeltje. Er lijkt ook geen duidelijke omschrijving bij te horen. Huilen kan meerdere dingen beteken en is natuurlijk situatie afhankelijk. Ik moet dus eerst kijken wat ik doe, dan kijken welke reactie mijn emoties geven en dan een waarde aan koppelen. So far vind ik het nog geen upgrade, maar wellicht heeft het nog wat tijd nodig dus ze krijgen nog een kans.

Vandaag in elk geval een stapje gezet in het verkennen van de wereld en de school van Minikind van binnen bekeken. Ondanks dat er maar een paar kinderen zijn, is het toch heel intens om hier te zijn. Ik bracht haar al zeker 3 schooljaren tot in de klas en ik herken het gebouw, de klassen, de kleuren en de sfeer. Tegelijkertijd sta ik op een nieuwe plaats, lijkt alles nieuw, onwennig, onverwacht. De praktijkondersteuner, waar ik met enige regelmaat op bezoek ga, vertaalde mijn gebrabbel en zei dat ik de puntjes van plaatsen, situaties en herinneringen niet aan elkaar verbond en er dus geen groter plaatje ontstaat. Zoals een stippen tekening die de kinderen op de basisschool wel doen. Als je begint staat hij vol stippen die ogenschijnlijk niet met elkaar in verband staan. Als je de stippen verbindt, is daar ineens een plaatje. Ik vond het een mooie omschrijving en het lijkt passend voor hoe ik de wereld ervaar momenteel. 

Er is wel airco in de school trouwens, dus we gaan voorlopig nergens heen.