Welke beperkingen?

 Als ik bij de praktijkondersteuner ben, vraagt ze me hoe ik het vind, mijn beperkingen. Ik kan er moeilijk woorden aan geven, omdat ik er eigenlijk weinig van vind. En als ik er al iets van vind, dan is het dat ik me aanstel. Mijn zelfbeeld heeft zich nog niet aangepast aan de nieuwe realiteit, waardoor ik gewoon denk dat ik alles kan wat ik voorheen ook kon. Pas in de praktijk loop ik aan tegen het feit dat dat eigenlijk gewoon niet zo is. En tegelijkertijd is wat ik wel of niet kan zo dynamisch, dat het ook slecht bij te houden is. Mijn handleiding is herschreven en elke keer als ik denk dat ik bijgelezen ben, is er een nieuwe druk uit. 

"Ik kan me voorstellen dat zoiets frustrerend is, als je 2 theezakjes in hetzelfde kopje hangt, of de vla in het theeglas beland", gaat ze verder. Ik kan het me ook voorstellen, maar vertel haar dat ik die frustratie niet ervaar. Het is wel confronterend. Dat dit blijkbaar iets is wat nu, onder deze omstandigheden, fout loopt. Had ik dit kunnen weten, was mijn stappenplan niet duidelijk genoeg, waren er afleidende factoren. Of is dit zoals het voortaan is, thee zetten is ingewikkeld, ontbijt maken zo mogelijk nog ingewikkelder. Tegelijkertijd is er het oordeel, hoe moeilijk kan het zijn en waarom kan ik dit niet?

We maken een sprongetje in de tijd en belanden bij de aankomende operatie waarbij de tumor verwijderd gaat worden. Hoe ik daar over denk. Ook dat weet ik niet. Dit, de afgelopen 2,5 maand, gaat niet over mij. Een hersenoperatie, dat gaat al helemaal niet over mij. Is dat omdat ik problemen heb met het zien van een groter geheel en dus letterlijk niet aan de toekomst kan denken, of is dat omdat ik nog steeds in ontkenning ben en niet wil zien dat dit juist wel over mij gaat. De mogelijkheid dat ik "zo zenn" ben dat ik het allemaal wel ga zien, heb ik voor het gemak uitgesloten. Het lijkt me onlogisch dat iemand die eerst enorm van controle houdt, zich in het geval van een hersenoperatie, waar je absoluut 0 controle hebt over de voortgang en de mogelijke niet zulke fijne gevolgen, ineens heel zenn is en de dingen laat komen zoals ze komen. 

We hebben samen al besloten dat dit soort vragen niet zo thuis horen bij de praktijk ondersteuner, maar dat een verwijzing naar een medisch psycholoog op zijn plaats is. Iemand die me de nodige vakkennis, dit gebeuren met mij kan ontwarren.