Het gaat goed

 De weken vliegen voorbij en toch gaat alles heel langzaam. De dagen vullen zich met fysiotherapie, ergotherapie, gesprekken met hulpverleners en bezoekjes aan de huisarts. Iedereen die hier over de vloer komt, zegt het: wat gaat het goed. Ik loop al behoorlijk vlot. Van de ergotherapeut kreeg ik een formulier waar ik per activiteit een stappenplan met deelstappen kan invullen. Dat helpt, want bij de meeste dingen raak ik verdwaald in de deeltaken en ondanks dat mijn hoofd echt zeker weet dat ik alles kan doen en alles kan onthouden, wijst de praktijk anders uit. Het formulier helpt om vooraf alles op een rijtje te krijgen en wanneer ik bij de uitvoering ergens in het midden afhaak  kan ik vrij makkelijk weer invoegen waar ik gebleven was. Zonder formulier moet ik alle stappen in mijn hoofd herhalen en dan daarnaast bekijken of ik ze daadwerkelijk heb uitgevoerd. 

Soms gaat het gewoon even niet, dan huil ik de halve dag zonder verdrietig te zijn, loop ik letterlijk tegen dingen aan en lijkt een boterham smeren al heel ingewikkeld. En dat is ook gewoon oke. Toch zijn er inmiddels wel wat vragen bij me opgekomen. Hoe zit dat in een brein? Hoe werkt dat met het uitvoeren van taken en waarom werkt het dan nu anders?

Met de fysio heb ik een nieuw doel gesteld. Nu de trap en drempels onder controle zijn, is een nieuw doel wenselijk. Ik kan er geen verzinnen, maar het lijkt hem een goed idee om zonder de rollator te gaan lopen. Dat lijkt mij ook een uitstekend doel, vooral omdat het een logisch stap is die ik, zou ik wel "alles op een rijtje hebben", ook zelf zou kunnen stellen. Omdat het loslopen het einddoel is en we niet gelijk de rollator in de berging kunnen zetten, heeft de fysio een mooie beginoefening bedacht.

 Ik hou zijn onderarmen vast, die hij recht voor zich uit steekt. Hij loopt achteruit, ik loop vooruit en de extra hindernis zit hem in dat ik tijdens het lopen mijn knie heel hoog mag opheffen, een stap doe en terwijl het been dat de lucht is. de landing in zet, mag mijn andere voet een afrollende beweging maken waarbij ik op mijn tenen sta als de andere voet landt. Ik wiebel, ik wankel, zweet en heb rode wangen van de inspanning.  Ik merk dat het afrollen van de voet en het op de tenen staan nog niet aan het gebeuren is en het is op alle fronten een ingewikkelde oefening, maar het lukt en niemand valt. 

Na deze "reuzestap" oefening, is de nieuwe opdracht om in een rechte lijn, met een gewone stap van de bank naar de keuken te lopen. Makkie, zou je denken, althans, dat denk ik wel. Tot op het moment dat ik een stap wil zetten, want toen ging mijn knie omhoog, om gewoon nog een keer de reuzestap oefening te doen. Nee, zegtde fysio, gewone stap, laag been. Ik weet dat, ik hoor wat hij zegt en begrijp de opdracht. Maar daar voor in de plaats doet mijn been tot 2x toe de reuzestap. Ik raak er van in de war, want dit is wel weer een hele nieuwe beleving. Tot nu toe valt mijn lichaam stil, als er een error in mijn hoofd plaats vindt. Dit lijkt er meer op dat mijn hoofd de taak "reuzestap" nog niet heeft afgesloten en als een hangende naald op een platenspeler, de laatste tonen van de muziek blijft herhalen.  De fysio is er niet zo van in de war als ik ben en laat me mijn armen en benen even los schudden, dat lukt gelukkig wel en even praten we over koetjes en kalfjes. Daarna focus ik me weer op de stap, eigenlijk op dezelfde manier als ik eerder deed. Opgelucht merk ik dat de reuzestap blijkbaar uit mijn systeem is en mijn been een gewone stap inzet. Langzaam loop ik in een rechte lijn terug naar de keuken. Zonder rollator en zonder de vallen. De fysio loopt vlak achter me, zodat als ik toch rechtsaf zou gaan, hij me kan opvangen. Dat gebeurt gelukkig niet en met trillende benen bereik ik de keuken.

De rest van de week bestaat mijn huiswerk uit het rondlopen op de benedenverdieping, langs de tafel en de muren vanwege het mogelijke omvallen en tegelijkertijd mijn stappen tellen. Dit is een soort dubbeltaak light en ik merk dat de stappen en het tellen nog niet met elkaar verbonden zijn. Ik zeg de reeks getallen (hard)op en in hetzelfde ritme loop ik mee, terwijl mijn verwachting is dat ik de daadwerkelijke stap tel. Aan de buitenkant zie je daar niks van natuurlijk, maar aan de binnenkant is het behoorlijk ingewikkeld.