Op bezoek bij de neurochirurg

 De dag waar we al 2 weken tegenaan hikken, is dan toch gekomen. Vandaag gaan we op bezoek bij een neurochirurg van het Radboud. Bij binnenkomst mogen we ons eerst melden bij de registratie balie, daar willen ze heel graag weten of mijn gegevens kloppen en we krijgen een kaartje met een barcode. Voor het gesprek klaar is, ben ik al aan het huilen. De lichten zijn fel, er zijn een boel mensen en het is allemaal toch behoorlijk verwarrender dan gewoon thuis zijn. Gelukkig heeft de dame van de registratie een doos tissues op voorraad, dus voorzien van de tranendrogers gaan we richting de dame van de medicijnregistratie. Ik vind het een verwarrend gebeuren allemaal, maar kan niet zeggen waar het nou precies aan ligt. Gelukkig mag ik gewoon in een rolstoel zitten en stuurt Lief me naar alle locaties waar we moeten zijn. Uiteindelijk belanden we een half uur te vroeg in de wachtruimte van Neurologie. Hier is de verlichting wat gedimd, hangt er een rustige sfeer en kom ik een beetje bij van de emoties die al geweest zijn. 

We hebben een fijn gesprek gehad met Dr Hans. Hij was heel meelevend en vond dat we best wat meegemaakt hadden in korte tijd. Hij heeft ons de foto's van de tumor laten zien en vertelde dat hij links frontaal ligt en heeft het aangewezen op mijn hoofd waar dat dan ongeveer is. De tumor schurkt een beetje tegen het gedeelte van de hersenen aan dat zorgt voor de aansturing van mijn rechterhelft en spraak (zowel spieren als taal). Omdat ik nog herstellende ben van de hersenvliesontsteking en de insulten, vond hij het verstandig om daar eerst verder van te herstellen. Zeker omdat er groei te zien is in mijn functioneren is het ws niet de tumor zelf die voor de uitval zorgt. Die zit er ws al wel een hele lange tijd. Het type tumor is een meningeoom, wat in tumorland de beste is die je kunt hebben, dus dat is mooi meegenomen. Hij zit in mijn hersenvlies en duwt als het ware mijn hersens opzij. Of de insulten van de tumor zijn, de hersenvliesontsteking of wellicht een combi van beiden, is niet te achterhalen en eigenlijk ook niet zo belangrijk omdat de medicijnen daar tegen duidelijk aanslaan en zeker ook voor langere tijd onderdeel blijven van de behandeling.

Een operatie is een risicovol gebeuren gezien het, naja, een operatie is, er nevenschade kan ontstaan op de gebieden van bewegen rechts, spraak en terugkomende aanvallen van epilepsie. Het komende half jaar staan ook in het teken van herstel en verwerking, omdat vroeg of laat er wel geopereerd moet gaan worden en ik daar fit voor moet zijn. En tja, dat ben ik gewoon niet nu. Over 6 maanden maken we een nieuwe mri om te kijken hoe de toestand van de tumor is. Dit type groeit doorgaans langzaam, dus een scan eerder zou weinig toegevoegde informatie geven omdat het wel meetbaar moet zijn om er iets over te kunnen zeggen.

Ben ik gerustgesteld? Nee, ik geloof het niet. Wel erg opgelucht dat de operatie niet heel binnenkort gaat plaatsvinden en ik die gedachte en gevoelens daar over nog even voor me uit kan schuiven.

Onderstaand 2 plaatjes van mijn scan. Het beeld is gespiegeld, maar rechts op beide foto's zie je de tumor duidelijk zitten. Op de plek waar de witte bolling zit, horen dus ook gewoon hersenen te zitten, maar die worden nu ingedrukt door de tumor. Hersens zijn een soort traagschuim. Uiteindelijk, als de tumor verwijderd gaat worden, blijft er een holte achter die langzaam weer gevuld gaat worden met de hersenmassa.