Over mijn hersens

 Precies een week nadat de ambulance me naar het ziekenhuis gebracht heeft, mag ik weer naar huis. Zowel de ergotherapeut als de fysiotherapeut hebben groen licht gegeven wat betreft veilig maar huis. De neuroloog had daar al eerder ideeën over, maar omdat bewegen nog steeds moeilijk is, was nog niet iedereen het eens. Gelukkig is er groei te zien in mijn functioneren en verwachten alle partijen dat ik thuis sneller opknap dan in het ziekenhuis. Het huis staat inmiddels vol bloemen, kaartjes en kadootjes van mensen die meeleven en het is super fijn om thuis te zijn. Tegelijkertijd roept het ook een heleboel emoties op en vergt het aanpassingen van alle gezinsleden. Omdat ik nog niet naar boven kan, maar ook niet alleen kan blijven, kamperen we in de woonkamer, zijn we inmiddels voorzien van mooie nieuwe wielen, een hoog/laag bed, bijpassend tafeltje, medicijnen carrousel en noodknop voor als ik toch alleen moet zijn. De eerste dagen zijn intens, alle geluiden, het licht, het ritme ...

 De dagen in het ziekenhuis zijn goed gevuld. In de dagen die volgen ga ik wandelen met de fysiotherapeut, een boterham smeren met de ergotherapeut, komt de geestelijk verzorgster praten en is inmiddels medisch maatschappelijk werk ook onderdeel van "mijn team". Ik krijg de volledige beleving van de service en ik laat me leiden.  Met de fysio kom ik er achter dat mijn rechterkant niet zo lekker meedoet met de rest. Ik loop traag en instabiel, kan daarom ook niet zonder steun lopen. We schuifelen door de gang en dat voelt best oke. Ze vraagt me een rondje linksom te draaien en ik voer de opdracht zonder te vallen uit. Dan mag ik rechtsom, maar gebeurt er niks. Waar ik linksom niet hoefde na te denken en gewoon uitvoerde, rolt er rechtsom geen kwartje door mijn automatische piloot. Eigenlijk gebeurd er niks, behalve dat er weer een boel tranen komen. De fysio vraagt wat er gebeurt, maar ik heb geen idee. Ik weet gewoon niet hoe ik deze puzzel moet oplossen. Tegelijkertijd voel ...

  Het is fijn als eindelijk de dag voorbij is. Het licht gaat uit, de nachtdienst doet nog een laatste ronde en ik heb een Night Watch om mijn bovenarm. Die meet mijn hartslag en bewegingen en denkt daaruit op te maken wanneer ik een epileptisch insult heb, om daarna een waarschuwingssignaal naar de verpleging te sturen. Ondanks de intense vermoeidheid en flinke hoofdpijn, vind ik het toch spannend om in slaap te vallen en ben ik toch een soort van opgelucht ook weer wakker te zijn geworden.  De dagen beginnen hier met medicijnen en dat is fijn. Mijn hoofd doet flink pijn en ik heb nog steeds koorts, dus paracetamol is meer dan welkom. Voor de rest krijg ik nog wat andere tabletten die keurig geleverd worden in een bekertje met mijn kamer en bednummer er op. Niet lang daarna komt het ontbijt. De voedingsdeskundige vraagt wat wil eten en ik wil iets antwoorden, maar er komt niks uit mijn mond. Ik heb geen idee wat ik wil eten maar ik kan ook niet zeggen dat ik dat niet weet. Ik...

 We worden opgehaald door 2 mannen van de afdeling Neurologie, die me in een rolstoel met een dekentje mee naar boven nemen. Ik ril, want ik heb het koud, tegelijkertijd flitsen de lampen boven me voorbij en gaat alles veel sneller voorbij dan ik bij kan houden. Ik kan niet opletten waar we heengaan en het maakt me ook niet uit. Ik wil nog steeds slapen, want ik voel me steeds vermoeider worden. Eenmaal op de afdeling mag ik gelukkig weer liggen en volgt er een in check met een aantal vragen. Op de agenda staat nog een serie bloedprikken, een MRI en nog een CT. Lief belt de familieleden, nu blijkt dat het toch serieus genoeg is om mensen te laten weten wat er gaande is, terwijl het gaande is. In eerste instantie dachten we te wachten tot we meer zouden weten, maar wat we nu weten is ernstig genoeg om te bellen. Hij doet het met tranen in zijn ogen en ik weet niet hoe hij het voor elkaar gekregen heeft om er een duidelijk verhaal van te maken.  De MRI scan is spannender dan de ...

Bij de Spoedeisende Hulp rijden ze me een kamer in en kan ik zelf overstappen op het bed wat daar staat. Dat is fijn, weer die bevestiging dat alles werkt. Ik voel me moe en wat verward en probeer zo goed mogelijk alle vragen te beantwoorden. Wat is er gebeurd? Wat voelde ik? Hoe lang heb ik al koorts? Terwijl ik praat, merk ik dat ik geen woorden meer kan maken. Mijn mond gaat open maar er komt niks, dan trekt ineens alles weer strak, de tinteling, het schudden en het nare geluid wat uit het diepste van mijn lijf komt. De verpleging die er bij is, is tussendoor weggelopen om de dokter te halen maar als ze terugkomt is het al voorbij. De dokter heeft het gemist dus niemand kan zeggen wat het was. Ik ben zo moe dat ik eigenlijk wil slapen en kan niet zo goed uitleggen wat er net gebeurd is, alleen dat het hetzelfde was als op het schoolplein. Na een korte tijd komen Lief en Schoonzus ook, gelukkig. Met hun erbij voelt het toch een stukje minder verwarrend allemaal. Ik zie hun bezorgde b...

Een gewone dag in Maart. Ik sta op met hoofdpijn en koorts. Vervelend, maar het lijkt te heersen en ik heb het al dagen. Paracetamol doet niet zo veel en ik neem er ibuprofen bij zodat ik een beetje kan functioneren. Minikind moet naar school dus hup hup. Bij school sta ik nog even te praten met een vader en ik merk dat mijn tong raar doet en ik een soort van dronken klink. Raar, zou het zo koud zijn? Wat moet die vader wel niet denken, dat ik voor 8en al aan de borrel ben begonnen? Dan gaat het helemaal mis. De helft van mijn hoofd tintelt, mijn arm voelt raar en alles lijkt scheef te trekken. Ik weet gelijk, dit is niet oke. Schoonzus (die eigenlijk niet mijn schoonzus is, maar we doen alletwee alsof dat niet zo is) was inmiddels bij me komen staan en ik hoor de paniek in haar stem. Tegelijkertijd weet ik, ze werkt in de zorg, dit komt goed. Samen zakken we naar de grond, waar mijn lichaam schokt, ik geen adem krijg en de stemmen naar de achtergrond verdwijnen. Als het voorbij is, vo...