Over mijn hersens

Bijna 3 maanden geleden, veranderde hier ons leven. Het was iets voor half 9, toen mijn tong begon te trillen, de tinteling in mijn hoofd doortrok naar mijn arm en ik schokkend op de grond belandde. Het sneeuwde. Mijn dochter stond voor het raam links boven te wachten tot ze naar me kon zwaaien. Vandaag, haal ik haar op. Voor het eerst weer alleen. Het waren een ruime 2000 stappen in 27 minuten. Een absolute mijlpaal, want we moesten er ook weer 2000 terug. Voor haar spannend, voor mij spannend. Maar we deden het!

 De afgelopen 2,5 maand kan ik het beste omschrijven als intens, terwijl ik tegelijkertijd die intensiteit zelf niet zo meegekregen heb. Het was ingewikkeld, uitdagend en ik ben verwonderd geweest over hoe mijn lichaam werkt of juist niet werkt. Ik werd zo in beslag genomen door het proces dat er geen ruimte was voor mijn eigen gedachten. Misschien waren ze er wel, maar ik kon ze niet horen. Het was, los van de vragen van het moment, redelijk stil in mijn hoofd. En soms waren die vragen er niet eens. Als ik gewoon naar buiten keek, dan was het stil. Dan zag ik de tuin, met de kippen en de tuinvogels. Mijn hersens gaven me een soort shortcut naar het ultieme "zijn in het moment", waar misschien menig spiritueel persoon lang naar kan zoeken. Ik kreeg het gratis op 8 maart, vanaf het moment dat voor mij de wereld veranderde. De afgelopen week merk ik dat mijn gedachten zich voorzichtig melden. Een simpele sluimerende zin terwijl ik naast onze waterdispenser wacht tot mijn theeko...

 Als ik bij de praktijkondersteuner ben, vraagt ze me hoe ik het vind, mijn beperkingen. Ik kan er moeilijk woorden aan geven, omdat ik er eigenlijk weinig van vind. En als ik er al iets van vind, dan is het dat ik me aanstel. Mijn zelfbeeld heeft zich nog niet aangepast aan de nieuwe realiteit, waardoor ik gewoon denk dat ik alles kan wat ik voorheen ook kon. Pas in de praktijk loop ik aan tegen het feit dat dat eigenlijk gewoon niet zo is. En tegelijkertijd is wat ik wel of niet kan zo dynamisch, dat het ook slecht bij te houden is. Mijn handleiding is herschreven en elke keer als ik denk dat ik bijgelezen ben, is er een nieuwe druk uit.  "Ik kan me voorstellen dat zoiets frustrerend is, als je 2 theezakjes in hetzelfde kopje hangt, of de vla in het theeglas beland", gaat ze verder. Ik kan het me ook voorstellen, maar vertel haar dat ik die frustratie niet ervaar. Het is wel confronterend. Dat dit blijkbaar iets is wat nu, onder deze omstandigheden, fout loopt. Had ik dit k...

 Net nu ik de taak: "vaatwasser", onder controle heb, besluit het ding zijn eigen taken voorgoed neer te leggen. Slechte timing, of misschien juist goede? Het is een mooie gelegenheid om de taak: "handafwas", te leren. Dus, gewapend met een stappenplan, aan de slag. Dat plan bestaat uit eerst alles sorteren, dan per soort afwassen en uit laten lekken op dienblad 1, dan afdrogen en verhuizen naar dienblad 2 en als bv alle glazen op het 2e dienblad staan, met blad en al naar de kast om ze op te ruimen. Leeg dienblad = deeltaak klaar. Dan kan de nieuwe deeltaak gestart worden, het hele proces opnieuw maar dan met de bekers. Zo werk ik het hele rijtje gesorteerd spul langs en ik ben klaar als ik 3 lege vlakken heb (1x aanrecht waar de vuile vaat stond, 2 dienbladen). Oke, het werkt nog niet zo goed als er meerdere soorten pannen aan te pas komen. Dat gaat mijn sorteerskills nog een beetje te boven. Maar, so far so good. Donderdag komt de nieuwe vaatwasser trouwens, want...

 De weken vliegen voorbij en toch gaat alles heel langzaam. De dagen vullen zich met fysiotherapie, ergotherapie, gesprekken met hulpverleners en bezoekjes aan de huisarts. Iedereen die hier over de vloer komt, zegt het: wat gaat het goed. Ik loop al behoorlijk vlot. Van de ergotherapeut kreeg ik een formulier waar ik per activiteit een stappenplan met deelstappen kan invullen. Dat helpt, want bij de meeste dingen raak ik verdwaald in de deeltaken en ondanks dat mijn hoofd echt zeker weet dat ik alles kan doen en alles kan onthouden, wijst de praktijk anders uit. Het formulier helpt om vooraf alles op een rijtje te krijgen en wanneer ik bij de uitvoering ergens in het midden afhaak  kan ik vrij makkelijk weer invoegen waar ik gebleven was. Zonder formulier moet ik alle stappen in mijn hoofd herhalen en dan daarnaast bekijken of ik ze daadwerkelijk heb uitgevoerd.  Soms gaat het gewoon even niet, dan huil ik de halve dag zonder verdrietig te zijn, loop ik letterlijk tegen ...