Over mijn hersens

Een half jaar geleden deed ik voor het eerst een rondje door de mri en ct scan. Vandaag gaan we op herhaling voor een mri zodat de chirurg nieuw beeldmateriaal van de inhoud van mijn hoofd heeft. Deze vergelijkt hij dan met de scan van maart en zo kan hij beter inschatten hoe snel de tumor groeit. In je hoofd telt elke milimeter dus het is toch wel een belangrijk moment, zo'n scan. Op de afdeling Radiologie, mogen we bijna gelijk doorlopen. Nouja, ik dan, Lief moet in de wachtkamer blijven.  Ik mag met rollator en al in een soort zwembad hokje, alles wat metaal is, af en uit doen. Dat is in mijn geval alleen mijn ring, dus ik ben snel klaar. Aan de andere kant van het hokje mag ik er weer uit. Om een mooi strak beeld te krijgen, moet ik contrastvloeistof toegediend krijgen en daarvoor krijg ik een mooi infuus.  De rollator mag niet mee naar de scan en heel stoer zeg ik dat ik dat stukje prima kan lopen zonder. Dat blijkt toch te ambitieus dus ik krijg...

Vijftien minuten per dag op de hometrainer, ik probeer het elke dag. Meestal lukt het, niet altijd. Dat is een beetje afhankelijk van hoe de dag gegaan is, maar als het even kan, doe ik het. Mijn brein heeft wel wat hindernissen ingebouwd om het spannend te houden. Zo doet mijn rechterbeen voor spek en bonen mee, waardoor de kracht op de trappers ongelijk verdeeld is. Het fijne van hometrainers is dat ze dan niet omvallen dus ik laat het voor nu maar even zo. Zonder handen is ook ingewikkeld, maar lukt heel goed als ik niet trap. Dat is dan weer niet het doel van de training dus ik laat de uitgebreide "armen omhoog over de finish" maar ook even achterwege.  Afstappen is ook een uitdaging. Mijn brein kan slecht de voorgaande taak afsluiten terwijl ik eigenlijk al weer aan een nieuwe wil beginnen. Voor de lezer die zich daar niets bij kan voorstellen: het lukt om heel langzaam af te stappen maar mijn benen willen blijven trappen. De zwaartekracht zorgt dat ze wel op de grond b...