Over mijn hersens

Een dag met topsport. We gingen op excursie naar IKEA. Nou hoor ik sommigen van jullie denken : je bent niet goed. Maar, het is een prima uitje als je iets verder dan het dorp wil gaan tijdens een hittegolf op woensdagochtend. Er is bijna niemand, de airco staat aan en de paden zijn breed. Ik heb nog even het invalide toilet getest maar dat is geen aanrader. Althans, het is een prima toilet waar je een dansje in zou kunnen doen als je dansjesvaardigheden bezig, maar ik had toch een beetje het gevoel alsof ik illegaal gebruik maakte van voorzieningen voor minder validen. Terwijl als je er over nadenkt, dan past mijn rollator helemaal niet in een standaard wc hokje en is het invalide toilet een logische keuze. Mijn hoofd loopt wat achter, want die denkt dat ik nog steeds dansjes kan doen en geen hulpmiddelen nodig heb. Ik neem me voor dat ik een volgende keer gewoon thuis ga plassen, dan hoef ik er niet over na te denken.  In de winkel hebben we een mooie relax stoel gekocht, met bij...

Er zijn een boel eerste keren de laatste tijd. Autorijden bijvoorbeeld. En dat blijkt nog wel een ding. Geen zorgen en niet gelijk mijn inbox vol maken met of autorijden wel zo'n goed idee is. Ik rij natuurlijk niet zelf.  Los van dat ik goed weet dat ik dat niet kan, heeft het CBR daar ook een duidelijke mening over. Ik mag pas in maart 2024 weer op de bestuurders plaats plaatsnemen, om zelf te rijden dan. Ik mag er natuurlijk wel gewoon inzitten, maarja, dat voegt niks toe denk ik ;) Voor nu is de taak als bijrijder al ingewikkeld genoeg. We zijn wel een paar keer over de snelweg geweest naar het ziekenhuis maar dat was nog geen half uur. Deze rit duurde 1,5 dus we pakken het gelijk goed aan. Mooie leermomenten, want het blijkt dat ik flinke hoofdpijn krijg van het kijken naar het verkeer voor ons. Dus op vakantie neem ik een lekker oogmasker mee. Ook mijn nek wenst wat meer steun, dus extra kussentje is wenselijk. En de rug, die met dit alles niks te maken heeft maar wel een gev...

 Het was een moeizame week, waarbij ik op geen enkele dag mijn stappendoel haalde. De nieuwe medicijnen zorgen er voor dat mijn gevoel weer een soort van aanstaat, maar ik kan er geen wijs uit en weet niet waarom ik steeds huil. Ook zijn mijn emoties onherkenbaar en dat is lastig. Ben ik bang? Verdrietig? Blij? Bezorgd? Ik weet het gewoon niet. Sommige zijn makkelijk, als ik lach, zal ik wel blij zijn. De rest, het is een rommeltje. Er lijkt ook geen duidelijke omschrijving bij te horen. Huilen kan meerdere dingen beteken en is natuurlijk situatie afhankelijk. Ik moet dus eerst kijken wat ik doe, dan kijken welke reactie mijn emoties geven en dan een waarde aan koppelen. So far vind ik het nog geen upgrade, maar wellicht heeft het nog wat tijd nodig dus ze krijgen nog een kans. Vandaag in elk geval een stapje gezet in het verkennen van de wereld en de school van Minikind van binnen bekeken. Ondanks dat er maar een paar kinderen zijn, is het toch heel intens om hier te zijn. Ik brac...